Έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερα δημοσιεύματα στην ανάγκη να θεσπιστούν κίνητρα από την Πολιτεία για την Ασφάλιση Περιουσίας από Φυσικές Καταστροφές. Ένα πρώτο βήμα έγινε με την κινητροδότηση για την Ασφάλιση Ακινήτων και τη σύνδεσή της με φοροαπαλλαγές (ΕΝΦΙΑ). Απομένουν όμως πολλά ακόμη να γίνουν.
Η Κλιματική Αλλαγή δεν είναι πια απλώς μια δυσοίωνη προοπτική. Τη ζούμε καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει μια διεθνής και συντονισμένη προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα. Οι Φυσικές Καταστροφές υπήρχαν, υπάρχουν και θα αυξάνονται στο μέλλον -λόγω της κλιματικής αλλαγής- ενώ η χώρα μας θεωρείται ιδιαίτερα ευάλωτη σε ορισμένες από αυτές (Σεισμοί, Δασικές Πυρκαγιές, Πλημμύρες από Βροχοπτώσεις).
Πέρα από την αυτονόητη προστασία, πάνω απ΄ όλα, της ανθρώπινης ζωής, τίθεται πλέον επιτακτικά και το θέμα της προστασίας της περιουσίας, όπως δυστυχώς διαπιστώνουμε όλο και πιο συχνά με τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες κλπ. Η Ασφάλιση Περιουσίας φαίνεται ότι είναι, πλέον, αναγκαιότητα.
Ωστόσο, οι Έλληνες, παρά την αυξανόμενη συχνότητα των Φυσικών Καταστροφών και παρά το πολύ χαμηλό κόστος Ασφάλισης Περιουσίας στη χώρα μας, συνεχίζουμε να μην ασφαλίζουμε τα ακίνητα μας γιατί, «ωχ αδελφέ, σε μένα θα συμβεί;».
Έλλειψη Ασφαλιστικής Συνείδησης, περιορισμένη ενημέρωση και αθάνατη ελληνική «ανεμελιά» συνθέτουν το σκεπτικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις το 15% των Κατοικιών και το 20% των Επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι ασφαλισμένες με τις βασικές καλύψεις (Φωτιά, Πλημμύρα, Αστική Ευθύνη κ.λπ.), και οι περισσότερες από αυτές υποχρεώνονται να το κάνουν λόγω Στεγαστικού Δανείου. Η Ελλάδα δαπανά 6 φορές λιγότερα κονδύλια για ιδιωτικές Ασφαλιστικές καλύψεις ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, σε σχέση με το Μέσο Όρο της ΕΕ.
Κατά συνέπεια, δεν προνοούμε για το κακό, αλλά όταν αυτό συμβεί, πέραν των ευθυνών που αποδίδουμε -δικαίως ή αδίκως- στο Κράτος, την Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.λπ., απαιτούμε Κρατικές αποζημιώσεις. Και όταν μετά από την ατέλειωτη γραφειοκρατία και μήνες – ή χρόνια – αναμονή τις εισπράττουμε, ξεσπαθώνουμε γιατί τα ποσά δεν ήταν αυτά που αναμέναμε…
Γιατί έτσι είναι. Οι Κρατικές αποζημιώσεις σε περιπτώσεις Φυσικών Καταστροφών καλύπτουν, στην καλύτερη περίπτωση, μόνον το 30% – 40% του πραγματικού κόστους της ζημιάς και με διαδικασίες ιδιαίτερα χρονοβόρες, ενώ η Ιδιωτική Ασφάλιση συνεπάγεται, κατά κανόνα, άμεσες αποζημιώσεις στο σύνολο της ζημιάς. Επιπλέον, η Ασφάλιση Περιουσίας στη χώρα μας έχει μακράν χαμηλότερο κόστος για το νοικοκυριό από το μέσο όρο της ΕΕ.
Παρ΄ όλα αυτά, οι Έλληνες συνεχίζουμε να μην ασφαλίζουμε το ακίνητό μας. Έτσι, επανέρχεται, ως μέγιστη προτεραιότητα, πέρα από τη θέσπιση κινήτρων, η λήψη συλλογικών πρωτοβουλιών από την Πολιτεία ή την Τοπική Αυτοδιοίκηση (πχ με τη μορφή ΣΔΙΤ για Ομαδικές Ασφαλίσεις) ώστε οι Έλληνες να ασφαλίζουν τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι Φυσικών Καταστροφών, όπως γίνεται συστηματικά, εδώ και δεκαετίες σε πολλές χώρες της ΕΕ.
Επιπλέον, θα ήταν χρήσιμο να αρχίσουμε να συζητάμε και για την έμμεση υποχρεωτικότητα της Ασφάλισης Κατοικίας, με βασικές και ειδικές καλύψεις, που ισχύει στις περισσότερες μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες.
(Το άρθρο του κ. Ιωάννη Παν. Βοτσαρίδη δημοσιεύθηκε στην ειδική -έντυπη και ψηφιακή- έκδοση του GRTimes για την 87η ΔΕΘ)
Αναδημοσίευση από: grtimes.gr
