Λίγο πριν από την έγκριση της πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής στoν επενδυτικό όμιλο CVC Partners, οι παρατάξεις “Συνεργασία” και “Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία” των εργαζομένων της Εθνικής Ασφαλιστικής εξέδωσαν σχετικές ανακοινώσεις, μέσω των οποίων εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους των εξελίξεων.
Ειδικότερα η ανακοίνωση της Συνεργασίας αναφέρει:
Συνεργασία: Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Συνάδελφοι,
Αυτός ο ψαλμός ακούγεται πρόωρα.
Σήμερον κορυφώνεται το δράμα της Εθνικής μας Ασφαλιστικής, από τη μια. Από την άλλη, σήμερον, 21η Απριλίου, πριν κάμποσα χρόνια η χώρα κρεμάστηκε επί του ξύλου των συνταγματαρχών.
Τα χρόνια αυτά που πέρασαν από το 1967 φαντάζουν πολλά, αλλά αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο μακρινά.
Για τον μικρόκοσμό μας, λοιπόν, αυτή η θλιβερή για τη χώρα ημέρα είναι διπλά θλιβερή. Μα πιο θλιβεροί οι πρωταγωνιστές της. Κι αν μια ανακοίνωση μιας παράταξης ή ενός συλλόγου δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, μπορεί να αποτελέσει λόγο συσπείρωσης και ενότητας.
Μια ενότητα που θα εξασφαλίσει ένα μέλλον καλύτερο για όλους. Που θα ελαχιστοποιήσει τη διοικητική παράνοια που βιώνουμε. Που θα ελαχιστοποιήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (βλ. συνάδελφοι μέσω ICAP). Που θα συνδράμει στην απελευθέρωση των υγειών δυνάμεων και θα τις περιφρουρήσει από τον παρασιτισμό και την κομματοκρατία.
Κόντρα στο καταθλιπτικό (και όχι κατανυκτικό) κλίμα των ημερών, εμείς προτάσσουμε την αισιοδοξία μας. Όχι την αισιοδοξία ως καταφύγιο αδράνειας, αλλά ως αποτέλεσμα της συμμετοχής μας με κρίση, με ηθική, με σθένος, με πίστη. Της πράξης.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η ανακοίνωση της Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας, η οποία επίσης καταδίκασε την εξαγορά της Εθνικής Ασφαλιστικής. Συγκεκριμένα αναφέρει:
“Ριζοσπαστική Πρωβουλία: Εικοσιμιά τ’ Απρίλη.
Μια ιδιαίτερη μέρα που θα συνεχίσουμε να τη θυμόμαστε με θλίψη, οργή, σιχασιά.
Τη μέρα που 54 χρόνια πριν οι ξενοκίνητοι συνταγματάρχες έβαλαν στον γύψο της χούντας για εφτά χρόνια τη χώρα μας, την ίδια σημαδιακή μαύρη μέρα για την πατρίδα μας, επιλέξανε οι τραπεζίτες της ΕΤΕ να ξεπουλήσουν την Εταιρία μας και τους ανθρώπους της.
Μικροί, ενεοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, διάλεξαν να σταθούν απέναντι στην 130χρονη ιστορία και να αποφασίσουν ότι ναι, μπορούμε να την ξεπουλήσουμε.
Λες και γράφτηκαν για αυτούς οι στίχοι του Μανώλη Αναγνωστάκη:
«Δεν έφταιγαν οι ίδιοι, τόσοι ήτανε
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες
Τάχα η θέλησή τους λίγη
τάχα ο πόνος τους μεγάλος
η ζημιά ήτανε στο ζύγι
πάντα φταίει κάποιος άλλος
Καλά-καλά ποιο είναι το κέρδος, ποια η ζημιά
ποιος να το πει δεν ξέρει
το βέβαιο ήτανε πως κάτι δεν πήγε καλά
δεν έφτασε όπου ονειρεύτηκε το χέρι»
Μ’ ακόμα κι αν ήταν μικρό το μπόι τους, θα κριθούν.
Κι η κρίση δεν μπορεί να αγοραστεί ή πουληθεί…
Συναδελφικά,
Η Σ.Ε.”
