Προσοχή : Η ειρωνεία εμπεριέχεται στο παρόν άρθρο σε συνδυασμό με τον οίκτο για τον ηθικό ξεπεσμό ορισμένων προσώπων, ενισχύεται με το γεγονός ότι προσφάτως γιορτάσαμε όλοι (ακόμα και οι ραγιάδες που θα δούμε στην πορεία) τον ξεσηκωμό των Ελλήνων στον Τουρκικό ζυγό. Το παρόν άρθρο εμπλουτίζεται επίσης με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία από την Οθωμανική περίοδο στην Ελλάδα – η οποία από ότι φαίνεται παρατείνεται και στις μέρες μας, με άλλη μορφή και σε άλλο τομέα.

Σήμερα θα δείτε «έγκυρο», «δεοντολογικό», «χωρίς στείρα κριτική» και βεβαίως – βεβαίως «άνευ συκοφαντίας» ιστορικό μυθιστόρημα.

Απολαύστε υπεύθυνα γιατί το δημοσίευμα δεν φέρει ούτε τη βούλα του Σουλτάνου (ΜΕΓΑΛΗ η Χάρη του!) ούτε των τσιφλικάδων του αλλά ούτε και κάποιων ραγιάδων που σκύβουν το κεφάλι στις βουλές του, προσκυνημένοι! Ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι φυσικά εντελώς συμπωματικές (μακριά από μας και σκόρδο στον κόρφο μας!).

Ελευθερία ή θάνατος λοιπόν! Και ξεκινάμε…

Στην χιλιοταλαιπωρημένη Ελλάδα της τελευταίας 10ετίας μέσω της λεγόμενης Οθωμανικής επέκτασης κάποιος Σουλτάνος κατάφερε να  κατακτήσει και να υποδουλώσει μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που δούλευαν στην τοπική αγορά. Έφτιαξε το δικό του Σουλτανάτο και χειριζόταν όπως αυτός ήθελε τους εμπόρους.

Ο Σουλτάνος, πονηρός, αφού εκμεταλλεύτηκε πρώτα την οικονομική δυσκολία αρκετών εμπόρων για να μεγαλώσει την αυτοκρατορία του αποφάσισε ότι ήθελε να κρατήσει τους υπηκόους του ευχαριστημένους για να αποφύγει τον ξεσηκωμό και τις αντιδράσεις τους. Τι έκανε λοιπόν;

Συμβουλευμένος και καλά, αμφιβόλου πολιτικής ηθικής κείμενα (τα άπαντα του Μακιαβέλλι ας πούμε…) σκέφτηκε πως αν με κάποιο τρόπο πέταγε ξεροκόμματα στους ραγιάδες αυτοί θα του ήταν υπόχρεοι και δεν θα επαναστατούσαν εναντίον του.

Και έτσι τους αποκοίμιζε για χρόνια… Τους πέταγε ξεροκόμματα που περίσσευαν από τα θησαυροφυλάκια της αυτοκρατορίας (ποτέ δικά του ξεροκόμματα , ξεροκόμματα άλλων  – αυτός από τα δικά του δεν δίνει ούτε του αγγέλου του νερό!) και έτσι αυτοί, τον είχαν θεοποιήσει και βολικά, ξεχνούσαν την υποδούλωση τους. Κάποιοι έλεγαν  και ευχαριστώ. Άλλοι τον έτρεμαν μήπως τους κλέψει τους πελάτες άρα και το  φαγητό από τραπέζι τους. Και όχι άδικα. Αυτό συνήθιζε να κάνει όταν κάποιος του πήγαινε κόντρα. Πολλές ιστορίες αρπαγής των πελατών των εμπόρων από το Σουλτάνο είχαν μαθευτεί στην αγορά…

Ο Σουλτάνος , διόρισε και κάποιους τσιφλικάδες μοιράζοντας τον πλούτο σε μεγάλα  φέουδα της τοπικής αγοράς για να τα ελέγχει ενώ μοίρασε  αξιώματα σε δικούς του παρατρεχάμενους για να τον βοηθούν να κουμαντάρει το Σουλτανάτο.

Ο Σουλτάνος , εξέδιδε κάθε λίγο και λιγάκι  φιρμάνια. Και όσοι δεν ακολουθούν τα φιρμάνια του, «ουαί και αλίμονο τους»!

Η τιμωρία ήταν ηθικός και επαγγελματικός θάνατος! Ξεσπούσε πάνω τους την αρρωστημένη οργή του που πήγαζε από τα ψυχικά τραύματα και το «Σύμπλεγμα του Θεού» που τον χαρακτήριζε. Τους συκοφαντούσε στους άλλους εμπόρους ,  έλεγε ότι δήθεν θέλουν να τους βλάψουν και έστελνε φιρμάνι στα μεγάλα φέουδα που συντηρούσε  να μην αγοράσουν ποτέ ξανά τίποτα από τους εμπόρους που αυτός μισούσε «γιατί έτσι περίεργα την είδε»  προκειμένου να τους καταστρέψει οικονομικά.

Η πλάκα είναι ότι ο Σουλτάνος  ενώ είχε αυτοδιοριστεί «Προστάτης των εμπόρων» – τραγική ειρωνεία – κατέστρεφε κατ’ εξακολούθηση εμπόρους!

Έτσι με τα χρόνια , οι έμποροι έκλειναν τα στόματα από φόβο σε κάθε παράλογη απαίτηση του Σουλτάνου – και έσκυβαν σε τεμενάδες το κεφάλι –  ενώ όλοι ήξεραν κατά βάθος ότι ο Σουλτάνος και παραλογίζεται και δεν μπορεί να ελέγξει το θυμό , τη ματαιοδοξία και τον ναρκισσισμό του. Αρκετοί έμποροι, σε κλειστά πηγαδάκια εξέφραζαν τη δυσαρέσκεια τους και μιλούσαν γι αυτόν με τα χειρότερα λόγια. Μπροστά του όμως … προσκύνημα!

«Προσκύνημα» ονομαζόταν η δήλωση υποταγής μεμονωμένων ατόμων ή ολόκληρων ομάδων (ή ακόμα και περιοχών) προς τον κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν προηγουμένως εξεγερθεί. Η αποδοχή της υποταγής εκφραζόταν έμπρακτα από τους Τούρκους με χορήγηση στους προσκυνημένους ειδικού πιστοποιητικού, γνωστού ως «προσκυνοχάρτι». Έτσι οι επαναστατημένοι επανέρχονταν στην κατάσταση του νομιμόφρονα υπηκόου.

Το σημερινό προσκύνημα των ραγιάδων… To είδαμε και πραγματικά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αφενός να εκφράσουμε τον οίκτο μας για τους φοβισμένους προσκυνημένους του Σουλτάνου και αφετέρου την περιφρόνηση μας για την ευκολία ορισμένων «φίλων» να ξεπουλούν συναδέλφους και συναγωνιστές …

Η ελληνική ιστορία μας έδειξε πως πάντα υπάρχουν Εφιάλτες.

Το μόνο μήνυμα προς τους προσκυνημένους: Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία… Όχι μόνο selfie με τη σημαία!  

Όσο για τον Σουλτάνο… «Πράξη Υποταγής» από εμάς δεν θα πάρεις γιατί εμείς δεν λείπαμε στο μάθημα ιστορίας που ακούστηκαν αυτά τα λόγια: 

“Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά”