Γράφει η Σωτηρία Γιαννακοπούλου,
Η ημέρα της γυναίκας, μία μέρα σύμβολο για τη γυναικεία φύση, μοιάζει πλέον πιο επίκαιρη από ποτέ, με το κίνημα #metoo να προσυπογράφει τη σημασία αλλά και την αναγκαιότητα διεκδίκησης και προστασίας των γυναικείων δικαιωμάτων.
Αναμφίβολα, τα αιτήματα των γυναικών συνεχώς εξελίσσονται και διαφοροποιούνται, όπως άλλωστε και η ίδια η κοινωνία. Από τη διαμαρτυρία των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας για τις κακές συνθήκες εργασίας τους στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου του 1857 έως και τις καταγγελίες στα social media που καλλιέργησαν το κίνημα #metoo, κάνοντας λόγο για περιστατικά βίας, εκφοβισμού και σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, το συμπέρασμα είναι ένα.
Η γυναίκα προσπαθεί να επιβάλλει την φωνή της σε μία ανδροκρατούμενη και κλασσικά πλασμένη πατριαρχική κοινωνία, υπερασπιζόμενη πάνω από όλα την αξιοπρέπεια της, παλεύοντας να διεκδικήσει το αυτονόητο. Την αναγνώριση της ισότητας των δύο φύλων και τη προστασία των δικαιωμάτων της.
Οι άνδρες, όντας ανέκαθεν προνομιούχοι στις θέσεις ισχύος, μυούνται από μικροί σε παιχνίδια εξουσίας, τα οποία τους διδάσκουν ότι ο δυνατότερος -από άποψη μυϊκής δύναμης και όχι επιχειρηματολογίας- επιβάλλεται στον αδύναμο. Με τη πάροδο των χρόνων και την ενοχοποίηση της άσκησης βίας, τα φαινόμενα αυτά θεωρητικά άρχισαν να περιθωριοποιούνται, χωρίς ωστόσο να γίνεται λόγος για οριστική εξάλειψη τους.
Η έντεχνη συγκάλυψη περιστατικών βίας, τόσο σωματικής, όσο και λεκτικής φύσης, πέρασαν στο υποσυνείδητο των πολιτών, ενώ οι απειλές που δέχονταν τα θύματα σε περίπτωση αντίδρασης, σε συνδυασμό με επιχειρήματα του επαγγελματικού και όχι μόνο περίγυρου περί κανονικότητας τέτοιων συμπεριφορών, διαμόρφωναν μέχρι πρόσφατα ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον για την πλειοψηφία των εργαζομένων γένους θηλυκού.
Κι όμως η αλλαγή πλέον αποτελεί απτή πραγματικότητα, χάρη στη μαρτυρία μίας γυναίκας, η οποία αψηφώντας κάθε είδους προκατάληψη και φόβο κατέθεσε την προσωπική της μαρτυρία, αφηγούμενη μια ιστορία τοξικής αρρενωπότητας και ανδρικού προνομίου, που σημάδεψε τη ζωή της, αλλά πλέον δε τη τρόμαζε. Η Σοφία Μπεκατώρου μέσω της μαρτυρίας της έδωσε μία γροθιά στις νόρμες περί ασυλίας των διοικούντων, ανατρέποντας το υπάρχον σκηνικό για ζητήματα παρενοχλήσεων, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για ένα νέο κύμα καταγγελιών, παρακινώντας τις γυναίκες να αντιδράσουν και να καταδείξουν κακοποιητικές συμπεριφορές κάθε είδους, με σκοπό την προστασία των επόμενων γενεών και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
Στη θέση της Σοφίας, της Ζέτας, της Τζένης, της Άννας Μαρίας και χιλιάδων άλλων γυναικών που έχουν βιώσει κάποια αντίστοιχης μορφής κακοποίηση θα μπορούσε να βρεθεί η μητέρα σου, η σύντροφός σου, η αδελφή σου ή και η κόρη σου. Η έμφυλη βία και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών μας αφορά όλους. Μικρές ή μεγαλύτερες αντιδράσεις σε περιστατικά στα οποία είμαστε παρόντες ή γνώστες είναι καθοριστικές για να γραφεί ο επίλογος ενός ντροπιαστικού κεφαλαίου της σύγχρονης πραγματικότητας.
Και ναι, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Τώρα η κοινωνία είναι πράγματι έτοιμη για την πολυπόθητη αλλαγή. Ας θέσουμε όλοι το λιθαράκι μας στην προσπάθεια αυτή, χτίζοντας τα θεμέλια για μία καλύτερη κοινωνία. Μία κοινωνία όπου η ισότητα και ο σεβασμός θα υπερτερούν έναντι της κοινωνικής αδικίας και του φόβο. Μια κοινωνία την οποία χωρίς τύψεις θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Δημοσιογραφική ομάδα insuranceforum.gr
