Γράφει ο Νίκος Λεβετσοβίτης, Εκλεγμένος Δημοτικός Σύμβουλος Γλυφάδας, Πρόεδρος ΓΚΟΛΦ Δήμου Γλυφάδας, Μέλος του Δ.Σ. του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών – Επικεφαλής ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ Κίνησης Επαγγελματιών και ασφαλιστικός διαμεσολαβητής
Στο πλαίσιο της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς, ο υγιής ανταγωνισμός καθιστά τη βάση λειτουργίας του εκάστοτε κλάδου, σεβόμενος το σύνολο των επιχειρήσεων αλλά και των επαγγελματιών που αγωνίζονται με ισάξια μέσα για την επικράτησή τους. Για τη τήρηση άλλωστε αυτών των λεπτών ισορροπιών, το κάθε κράτος ορίζει μία Εποπτική Αρχή, η οποία ελέγχει τις συνθήκες ανταγωνισμού, προστατεύοντας τους επαγγελματίες από αθέμιτες πρακτικές που καταπατούν τους επιβεβλημένους κανόνες ρύθμισης της αγοράς.
Για κάποιον ο οποίος ασχολείται με τον ασφαλιστικό κλάδο, η φράση «αθέμιτος ανταγωνισμός» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παροχή ασφαλιστικών προϊόντων στο καταναλωτικό κοινό μέσω τραπεζών, το γνωστό bancassurance. Αναμφίβολα, η επιμελώς οργανωμένη παρουσία των τραπεζικών ιδρυμάτων στο χώρο της ασφάλισης έχει εδραιωθεί τα τελευταία χρόνια ως ένα πλήρως αναγνωρισμένο κανάλι διανομής ασφαλιστικών προϊόντων. Ωστόσο, παρά τις προβλεπόμενες εγγυήσεις και τη ρυθμιστική παρουσία των αρχών, όλο και πληθαίνουν οι καταγγελίες των επαγγελματιών του κλάδου που κάνουν λόγο για χρήση αθέμιτων μέσων από πλευράς των τραπεζών, υποστηρίζοντας ότι υποβαθμίζουν άμεσα το ρόλο του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, παραβιάζοντας με δόλιο τρόπο κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού.
Ως γνωστόν, η χορήγηση στεγαστικών δανείων συνοδεύεται από πακέτα ασφάλισης κατοικίας τα οποία, δεδομένων των ποσών που παραχωρούνται από πλευράς των τραπεζών στους δανειολήπτες, φαίνονται αμελητέα στον πελάτη, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να κοστολογούνται ακριβότερα από τα πακέτα ασφάλισης που προσφέρουν οι ασφαλιστικές εταιρείες μέσω των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών, χωρίς ασφαλώς να περιλαμβάνουν επιπλέον παροχές.
Με άλλα λόγια οι τράπεζες, εκμεταλλευόμενες την ανάγκη των πολιτών για δανεισμό, πιέζουν τους καταναλωτές να συνάψουν ασφαλιστήρια συμβόλαια με συνεργαζόμενες εταιρείες, ενώ δεν είναι σπάνιο και το φαινόμενο να μην κάνουν δεκτό το τρέχον ασφαλιστήριο συμβόλαιο περιουσίας του δανειολήπτη. Ασφαλώς, η εν λόγω πρακτική είναι παράνομη, καθώς όπως αναφέρει η εγκύκλιος 462 του 2013 της ΤτΕ «Όταν ο δανειολήπτης προσκομίσει ασφαλιστήριο συμβόλαιο που πληροί τις καλύψεις της δανειακής σύμβασης, αυτό πρέπει να γίνεται δεκτό χωρίς καμία καθυστέρηση».
Οι τράπεζες επομένως υποχρεώνουν έμμεσα ή άμεσα τους δανειολήπτες να συνάψουν ασφαλιστήρια συμβόλαια, τα οποία συνήθως οι καταναλωτές υπογράφουν ανάμεσα σε άλλα έγγραφα, αγνοώντας πλήρως τις καλύψεις αλλά και τις παροχές που τους προσφέρουν. Και το πρόβλημα δυστυχώς δεν σταματά εκεί…
Ένας ασφαλιστικός διαμεσολαβητής έχοντας τη απαραίτητη τεχνογνωσία και εμπειρία, αντιλαμβάνεται πλήρως τις ανάγκες του πελάτη του, παρέχοντάς εξατομικευμένα ασφαλιστήρια συμβόλαια, πλήρως προσαρμοσμένα στα μέτρα του εκάστοτε καταναλωτή. Αντιθέτως, τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που παρέχουν τα τραπεζικά ιδρύματα είναι τυποποιημένα έτσι ώστε να καλύπτουν όλο το φάσμα των ενδιαφερόμενων, χωρίς να διακρίνουν τις προσωπικές ανάγκες του ασφαλιζομένου.
Το πρόβλημα συνεπώς ξεκινά από την ελλιπή πληροφόρηση των καταναλωτών, η οποία πραγματοποιείται από τραπεζικούς υπαλλήλους που, αν και πιστοποιημένοι στη πλειοψηφία τους, δεν διαθέτουν τις κατάλληλες γνώσεις, αλλά ούτε και την εμπειρία, προκειμένου να ενημερώσουν σωστά τους καταναλωτές, ενώ ασφαλώς δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τα συμβόλαια που προσφέρουν. Δυστυχώς, ο καταναλωτής αντιλαμβάνεται πολύ αργά το κόστος ενός τέτοιου συμβολαίου, καθώς σε περίπτωση ανάγκης όχι μόνο δεν γνωρίζει που πρέπει να απευθυνθεί, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις δεν καταφέρνει να λάβει και τις προβλεπόμενες αποζημιώσεις εξαιτίας «παραλείψεων» στο συμβόλαιό του.
Οι κεκαλυμμένες επεμβάσεις των τραπεζών στην ασφαλιστική αγορά πλήττουν άμεσα τους πιστοποιημένους ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές, οι οποίοι επισημαίνουν τις επιπτώσεις τέτοιου είδους ενεργειών στα έσοδα τους. Και το ερώτημα εδώ και χρόνια παραμένει το ίδιο: Ποιος είναι επί της ουσίας ο ρόλος της ΤτΕ και πώς προφυλάσσει ως εποπτική αρχή τους ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές από τα φαινόμενα μαζικής πώλησης ασφαλιστικών προϊόντων μέσω των τραπεζών;
Αναδημοσίευση από το τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού “The Insurer”
Γίνε συνδρομητής ή ανανέωσε την συνδρομή σου εδώ
